EVC Edamse Voetbal Club
EVC VR1 – RODA’23 VR1 3-1 (1-1)
Pas om 17.15 uur begonnen onze dames aan hun thuisduel tegen het laag geklasseerde Roda’23. Maar tijdens de wedstrijd bleef het ons volledig onduidelijk waarom deze ploeg zo laag staat. Een goed team dat waarschijnlijk een door omstandigheden net zo zwakke competitie start achter de rug heeft als EVC. Door blessures en ziekte was de Edammer selectie zeer krap, maar de jeugdspeelsters hielpen wederom een handje. Na een lange afwezigheid na een zware operatie speelde Viola Kemper een sterke partij in het hart van de defensie. Hierbij zeer goed ondersteund door de razendsnelle Sanne Zwarthoed. Linksback Annet Steinhauzer had een zware dobber, maar door haar enorme inzet en wilskracht wist zij de rechterspits in toom te houden. Op rechts leek Roos de Groot overlopen te gaan worden door de linksbuiten, dus schoof zij een linie door en nam de snelle en fysiek sterkere Kelly Groot haar plaats in. Hierdoor bleef de balans in het team en kregen de gasten uit Amstelveen het aanvallend zeer moeilijk. Maar voor dat dit alles voor elkaar kwam, was het in de eerste minuut al fout gegaan. Het enige misverstandje in de verdediging bood de Roda spits teveel ruimte en met een daverend schot was Suzan Kaars geklopt, 0-1. EVC was wakker en ging op zoek naar de gelijkmaker. Maar doordat diepte passes en steekballen de juiste snelheid en of richting mistten brachten wij aanvallend te weinig. En ook het onzuiver inspelen van breedte ballen leidde tot onnodig veel balverlies, waardoor onze tegenstander ook steeds een snelle counter kon uitvoeren. Maar het ging geleidelijk aan beter en dat zou dan ook een doelpunt opleveren. Eerst had Irene Tol nog de pech dat haar artistieke hakballetje de paal had geraakt, maar enkele minuten daarna wist zij met een geplaatst schot de lange hoek te vinden, 1-1. Even later won linksbuiten Kim Bakker (MB1) een duel van de keepster, maar dit werd te laat ingezien door diverse medespeelsters, waardoor haar voorzet naar het open doel niets opleverde.
Onder het genot van een kopje thee gooide de niet geheel tevreden trainer een paar tips in de een of andere hoek en dat zou zijn vruchten afwerpen in het tweede bedrijf. De linies speelden dichter op elkaar en het combineren lukte nu wel goed. Hierdoor had EVC meer balbezit en speelde het spel zich grotendeels af op de helft van de gasten. Het wachten was nu op een verdiende voorsprong, maar het was ook nog steeds opletten geblazen bij uitvallen van de opponent. Nina de Groot (MB1) betrad het kunstgras en verving zus Roos, die als rechtshalf veel loopwerk had verricht. Dit bracht nog meer voetbal in het spel en na een prachtige assist van Irene wist spits Selma Evrengün EVC op een 2-1 voorsprong te schieten. Niet lang erna leek Selma de wedstrijd te beslissen, maar haar schot belandde op de paal. De spanning bleef derhalve aanwezig, want ook Roda geloofde nog in een goed resultaat. En dat werd bevestigd door twee zeer goed genomen vrije trappen. De eerste kwam op het dak van het doel terecht en de tweede plofte vol op de lat, waarbij gezegd moet worden dat Suzan er met de vingertoppen goed bij zat. De vermoeidheid sloeg toe, dus werd er aan wisselen gedacht. Debby van den Berg had er echter al een volledig duel bij de MA1 opzitten, dus dat had weinig zin en het debuut van MB1 verdedigster Roos Nordmann werd wegens haar onervarenheid in dit geweld nog even uitgesteld in goed overleg. Iedereen diende dus de negentig minuten vol te maken en dat zou lukken. Irene wist de keepster te omspelen, maar zwaar gehinderd door een verdedigster schoot zij voorlangs. Een kwartiertje voor tijd werd dan toch de bevrijdende goal gescoord. Marieke van Straaten werd goed aangespeeld, manoeuvreerde zich prima vrij en schoot onberispelijk raak, 3-1. Achterin was geen vuiltje meer aan de lucht en had gastgrensrechter Rob Bakker (waarvoor zeel veel dank) meer moeite met de gestaag vallende regen, dan met sprinten en vlaggen voor buitenspel. Linkshalf Daniëlle Kalk leek de score nog op te voeren, maar haar prachtige half hoog geplaatste schot krulde vlak langs de paal. Onder het mom van “donkerder kan het toch niet worden”, het ontbreken van ruitenwissers op zijn brillenglazen en een weigerend scorebord, leek arbiter Dickie van S. er een verlenging aan vast te plakken, maar ook hij voelde het regenwater ondertussen op plekken waar je dat niet wil en floot hij voor het einde van deze zwaar bevochten, maar verdiende winstpartij voor onze dames. Door het late tijdstip werd er onder gezellige omstandigheden een chinese maaltijd verorberd in de kantine en dit versterkt ook weer de teamspirit en het gevoel van dankbaarheid en respect voor de jonge invalsters, die ons bijna keer op keer uit de brand helpen.
Rolph